Ook de nieuwe stadsdeelvoorzitter Amsterdam-Oost, Carolien de Heer (PvdA), zit met de handen in het haar als het gaat om de zwerende puist van haar woonplek Amsterdam-IJburg, waar dankzij het totale gebrek aan handhaving, (zware) criminaliteit welig tiert. Haar antwoord hierop luidt onder meer dat het probleem niet bestaat behalve voor de kansrijke bewoners. Die klagen namelijk als er (criminele) overlast is van bewoners die de socialisten vanuit achterstandswijken hebben overgeplaatst naar het nieuwe land IJburg, waar speciaal voor grote gezinnen sociale huurhuizen zijn gebouwd, terwijl in deze achterstandswijken de slechtste appartementenblokken werden gesloopt en, ach ja, omdat deze mensen toch ergens moesten wonen, waarom dan niet in het socialistische paradijs Amsterdam-IJburg. Lees verder
Categorie archieven: wonen
Mokum wordt islamsterdam
Het socialistische experiment Wijk zonder Scheidslijnen Amsterdam-IJburg heeft mij, jaren na Pim Fortuyn, de ogen geopend voor de intolerantie van de linkse medemens. Bij de eerste misstand in het gloednieuwe winkelcentrum, waarbij een vrouw het ziekenhuis werd ingeslagen, werd ik voor NSB-er uitgemaakt, nadat ik dit incident in een blog had benoemd. De daders van de mishandeling waren Antilliaanse jongeren, die eerder door het socialistische Amsterdamse bestuur vanuit probleemwijk Bijlmermeer naar vinexwijk IJburg waren overgeplaatst. Ik paste niet langer bij de Partij van de Arbeid (PvdA), waarop ik tot dan toe altijd had gestemd, omdat mij door deze ‘tolerante progressieve’ mensen nu ineens de mond werd gesnoerd. De duistere kanten van het sociale experiment IJburg moesten kennelijk onder het tapijt worden geschoven. Koste wat kost moest worden voorkomen dat de misstanden van deze socialistische heilstaat naar buiten zouden komen. Lees verder
Van hel naar hemel
Als het aan de Partij van de Arbeid en Groenlinks, ofwel de linkse partijen, ligt, wordt heel Nederland een grote sloppenwijk zoals de wijk zonder scheidslijnen IJburg. Deze is een buitenwijk van Amsterdam, een gemengde wijk in de socialistische traditie, waar arm en rijk moeten zien samen te leven. Nu is het alleszins fijn dat mensen harmonieus samen leven, prachtig zelfs.
Randvoorwaarde ervan is wel dat de ene groep de andere niet naar het leven staat zoals in IJburg. Waar criminele jongeren van de ene groep anderen bestelen, in hun huizen of, op klaarlichte dag op straat, van waardevolle spullen beroven. Waar dure auto’s worden vernield, containerbranden op een zonnige zomerdag vanaf strand IJburg zichtbaar zijn, alsof de hele wijk in lichtelaaie staat, er sinds jaar en dag cameratoezicht is, omdat de wijk anders wordt overgenomen door criminele jeugdgroepen, terwijl dit alles wordt genegeerd door politiek en MSM, opdat de reputatie van de wijk maar geen schade oploopt. Lees verder
Als je Amsterdam kunt verlaten, doe het dan
Sinds anderhalve week ben ik officieel geen Amsterdammer meer. Ik volg de berichten uit de Wijk zonder Scheidslijnen IJburg inmiddels van afstand en prijs mezelf gelukkig. Vele keren ben ik in Amsterdam voor racist uitgemaakt omdat ik de feiten in IJburg benoemde, inmiddels woon ik tussen de andere ‘racisten’ en ik voel me er fijn bij. ‘Lichtgetinte ‘ criminelen maken in de socialistische heilstaat Amsterdam-IJburg steeds vaker de dienst uit. Het Parool rept wanneer het al bericht over misdaad al niet meer over IJburg maar heeft het versluierend over Amsterdam Oost. Kennelijk om de reputatie van IJburg te redden, waar menig journalist van de lokale krant inmiddels een stulpje heeft aangeschaft. Zelfs nu ik niet meer in IJburg woon, kan ik me om dit gebrek aan karakter druk maken. Hoewel het niet langer mijn zorg is dat IJburg tot een Hellhole verwordt, als het dat al ooit wel was. Het is een onontkoombaar proces met een bovengemiddeld aantal Marokkaanse medeburgers die indertijd vanuit Hellhole Amsterdam Nieuw-West naar Amsterdam-IJburg zijn overgeheveld. Met medeweten van toenmalig stadsdeelvoorzitter Slotervaart, Ahmed Marcouch, en Fatima Elatik, indertijd stadsdeelvoorzitter Zeeburg.
Ahmed Marouch deed nadat de stadsdelen waren afgeschaft veelvuldig IJburg aan om er islamitische bijeenkomsten te organiseren tezamen met zijn dikke vriend de salafistische Safoan Mohktari, inmiddels werkzaam voor gemeente Amsterdam. Ahmed Marcouch heeft sindsdien eveneens carrière gemaakt en is nu burgemeester van Arnhem.
Afgelopen week pleitte een inwoner van de hoofdstad in een opiniestuk in Het Parool ervoor dat Marcouch burgemeester van Amsterdam zou worden. Huidig burgemeester Femke Halsema zou er een zooitje van maken, met in de binnenstad bergen huisvuil, TikTokrijen en overal opbrekingen. Het kan niet anders dan dat Marcouch staat te popelen om burgemeester van onze mooie hoofdstad te worden. Als streng gelovig moslim zal hij niet aarzelen om zijn islamitische medebewoners alle ruimte te geven voor het uitoefenen van hun religie, van gebedsruimten in openbare scholen en universiteiten, tot oproepen tot gebed van moskeeën en wat dies meer zij. Zijn goede vriend Mokhtari heeft al eerder van grote ambities blijk gegeven en krijgt van Marcouch dan vast een wethouderschap aangeboden, alsmede Marcouch’s goede vriendin Fatima Elatik. Wie wil er behalve moslims dan nog in de hoofdstad wonen? Ik zou hierbij iedereen willen oproepen onze toekomstige islamitische hoofdstad te verlaten nu het nog kan. Islam will Dominate.
Politiek correct ChatGTP streeft socialistische heilstaat na
In 2008 kwam ik in IJburg wonen, als een echt politiek correct wezen. Mijn leven tot dan toe had ik trouw PvdA gestemd, wat ik van huis had meegekregen. Andere familie van ons was rechts stemmend en van hen moest mijn familie niets hebben. Zij waren egoïsten. Wij waren dan niet rijk, maar wel onzelfzuchtig. Wij waren tolerant en goede mensen.
Alras werd ik in IJburg met de neus op de intolerantie van links stemmend Nederland geduwd. IJburg was van den beginne af een Wijk zonder Scheidslijnen. Deze was iets moois: mensen met een beperking konden heerlijk wonen in deze wijk. De gemeente Amsterdam verstond in werkelijkheid onder de Wijk zonder Scheidslijnen een wijk voor mensen van ‘allerlei pluimage’. In de achterstandswijken van Amsterdam, Zuidoost, Nieuw-West, Noord en de Spaarndammerbuurt, werden in die tijd huizen gesloopt en de bewoners ervan kwamen te wonen in de gemengde blokken op het Haveneiland. Juist de meest problematische gezinnen werden naar IJburg overgeplaatst. Lees verder
Zoektocht naar nieuw huis
Nadat we ons huis in Amsterdam-IJburg hadden verkocht, begonnen we een zoektocht naar een nieuw huis. Binnen een beperkte tijd moesten we onderdak zien te vinden, want nog drie maanden en dan moesten we ons oude huis verlaten. Het project Sluishuis , waar ik graag had willen wonen, bleek voor ons onbetaalbaar. Wellicht niet spijtig want wie ook ik erover sprak vond het ‘mooi’ van buiten, maar onaantrekkelijk om in te wonen. Geen privacy, alsof je wekelijks zou moeten meegenieten van de verjaarspartijtjes van je buren, met al die plexiglazen balkonnetjes die uitkwamen op eenzelfde binnenplaats, die bovendien publiek toegankelijk was. Ook bleek dit binnenplein bij nader inzien een waar windgat, wat niet verwonderlijk was, gezien de locatie vlak bij het IJsselmeer.
Wanneer je geen pensioen hebt opgebouwd, kun je als zelfstandige weliswaar een schitterende omzet hebben behaald, maar vervolgens telt slechts je AOW. Dus een mooie lening zat er voor ons niet meer in, zo werd ons door een hypotheekadviseur verteld. Het verkleinde onze mogelijkheden voor een geschikt huis aanzienlijk. Desondanks gingen we opgewekt van start. Lees verder