Het socialistische experiment Wijk zonder Scheidslijnen Amsterdam-IJburg heeft mij, jaren na Pim Fortuyn, de ogen geopend voor de intolerantie van de linkse medemens. Bij de eerste misstand in het gloednieuwe winkelcentrum, waarbij een vrouw het ziekenhuis werd ingeslagen, werd ik voor NSB-er uitgemaakt, nadat ik dit incident in een blog had benoemd. De daders van de mishandeling waren Antilliaanse jongeren, die eerder door het socialistische Amsterdamse bestuur vanuit probleemwijk Bijlmermeer naar vinexwijk IJburg waren overgeplaatst. Ik paste niet langer bij de Partij van de Arbeid (PvdA), waarop ik tot dan toe altijd had gestemd, omdat mij door deze ‘tolerante progressieve’ mensen nu ineens de mond werd gesnoerd. De duistere kanten van het sociale experiment IJburg moesten kennelijk onder het tapijt worden geschoven. Koste wat kost moest worden voorkomen dat de misstanden van deze socialistische heilstaat naar buiten zouden komen.
Het duurde dan ook niet lang voordat ik inzag dat de Partij voor de Vrijheid (PVV) van Geert Wilders de enige optie voor mij was. Ik zou in het vervolg op Geert Wilders stemmen, alleen al omdat deze politicus sinds de moord op Theo van Gogh door een moslimradicaal om zijn anti-islam standpunt in permanente beveiliging verbleef.
Toen het de IJburgse gemeenschap bekend werd dat ik stemde op Geert Wilders, was minachting mijn deel. Ik werd door bestuur van de gesubsidieerde FlexBieb voor ‘gevaar voor IJburg’ uitgemaakt, uitgescholden op straat, genegeerd door de multicul pro-Palestina dominee van IJburg, die met Kerst dromedarissen inzette om de moslimgemeenschap in IJburg niet te schofferen. Ik ben sinds mijn stem op de PVV meerdere keren voor racist uitgescholden, zelfs door familie.
Dolblij was ik dan ook met de uitslag van de parlementsverkiezingen van 22 november 2023, waarbij Geert Wilders een sublieme overwinning behaalde, van maar liefst 37 zetels. Eindelijk was ik als stemmer op de PVV uit het verdomhoekje en werden Nederland en de Nederlander op 1 gezet. Het voelde als een bevrijding.
In juni was ik verhuisd van de socialistische heilstaat naar een plaats vlak buiten Amsterdam, waar de PVV eveneens de grootste werd. Anders dan in Amsterdam, waar de ultralinkse partij GroenLInks-PvdA de grootste bleef.
Onze mooie hoofdstad, waar de verkiezingsuitslag door ‘tolerante progressieve’ bewoners niet werd geaccepteerd. Daags na de zege van de PVV gingen ze al meerdere keren de straat op om tegen de verkiezingsuitslag 2023 te protesteren, met ‘Mokum tegen fascisme’. Intolerant jegens de PVV, die de Nederlandse cultuur wil behouden, tolerant jegens de vreemde eend in de bijt, de islam, die haaks staat op onze cultuur. Het is slechts een kwestie van tijd voordat Mokum zal zijn omgedoopt in islamsterdam.