Nadat we ons huis in Amsterdam-IJburg hadden verkocht, begonnen we een zoektocht naar een nieuw huis. Binnen een beperkte tijd moesten we onderdak zien te vinden, want nog drie maanden en dan moesten we ons oude huis verlaten. Het project Sluishuis , waar ik graag had willen wonen, bleek voor ons onbetaalbaar. Wellicht niet spijtig want wie ook ik erover sprak vond het ‘mooi’ van buiten, maar onaantrekkelijk om in te wonen. Geen privacy, alsof je wekelijks zou moeten meegenieten van de verjaarspartijtjes van je buren, met al die plexiglazen balkonnetjes die uitkwamen op eenzelfde binnenplaats, die bovendien publiek toegankelijk was. Ook bleek dit binnenplein bij nader inzien een waar windgat, wat niet verwonderlijk was, gezien de locatie vlak bij het IJsselmeer.
Wanneer je geen pensioen hebt opgebouwd, kun je als zelfstandige weliswaar een schitterende omzet hebben behaald, maar vervolgens telt slechts je AOW. Dus een mooie lening zat er voor ons niet meer in, zo werd ons door een hypotheekadviseur verteld. Het verkleinde onze mogelijkheden voor een geschikt huis aanzienlijk. Desondanks gingen we opgewekt van start.
We verstrekten een zoekopdracht aan verschillende makelaars voor een huis tot 500.000 euro in Noord-Holland. Een tuin op het zuidwesten met privacy, een eetkeuken en twee slaapkamers behoorden tot de woonwensen. We wisten dat een huis in Amsterdam dat hieraan voldeed, onwerkelijk was.
Het aanbod in Noord-Holland was voldoende, zelfs in onze prijsklasse. De huizenmarkt was inmiddels immers minder hyper dan ervoor. Koortsachtig zochten we dag en nacht tussen het vele aanbod naar een huis dat aan onze wensen voldeed. We wilden tenslotte niet dakloos worden. Het huizenaanbod beperkte zich intussen vooral tot rijtjeshuizen uit de jaren zeventig of tachtig van de vorige eeuw in plaatsen als Purmerend, Den Helder, Heerhugowaard, Zaanstad, Wormer.
We verschilden wezenlijk in hoeverre we bereid waren concessies te doen. Ik zag mezelf niet wonen in een rijtjeshuis met tuin, aan twee kanten begrensd door een schutting, en uitzicht op de leaseauto van de buren. Zelf was ik product van een dubbelgebroken gezin Hoe zou ik in hemelsnaam kunnen aarden tussen al deze ‘gewone’ gezinnen? Ik wist dat ik er doodongelukkig zou zijn.
Sowieso vielen woongebieden als Zaandam en omgeving af. Het leefde er niet en er waren funderingsproblemen. Ook bleken veel huizen in Noord-Holland vrijwel onbereikbaar met het openbaar vervoer. De app OV9292 gaf dan aan: ‘Er is geen reisadvies mogelijk met de ingevoerde gegevens aan het einde van de reis’. Als niet-autobezitter betekende dat voor ons sowieso een nono.
Uiteindelijk kwamen we uit op de directe omgeving van Amsterdam, Edam-Volendam, Waterland. Dit was maar ongeveer 15 minuten met de bus. We bezichtigden een huis in Edam. Deze stad sprak ons aan, omdat we er als ongevaccineerden in een restaurant gewoon welkom waren geweest. Na de bezichtiging van het kleine huis dronken we wat in deze gelegenheid en ik pakte een plaatselijk blaadje mee. Thuis las ik een artikel over Marokkanenoverlast in de Singelwijk. Ik dacht dat deze wijk in Volendam lag maar het bleek Edam. De makelaar had aangegeven dat vlak bij het huis dat we hadden bezichtigd picknicktafels waren, die bij mooi weer goed werden gebruikt. Thuis googelde ik op ‘overlast Edam’ en ik stuitte op een artikel over deze Singelwijk, waar ernstige overlast was van Marokkaanse hanggroepen, waar vuurwerkbommen afgingen en ruiten sneuvelden van klagende bewoners. Het was dezelfde buurt als waar we de dagelijkse boodschappen bij de supermarkt zouden doen. Gezien mijn ervaringen in Amsterdam-IJburg viel Edam dan ook snel af.
De volgende optie was een oud-hollands huis in Marken. Via haarspeldbochten bracht de bus ons naar dit schiereiland in het Markermeer. Op een parkeerplaats stond een hoge touringcar vol met opgewonden zingende toeristen. Er was welgeteld één supermarkt. We verlierten we het voormalige vissersdorp weer, opgelucht dat er er wegkonden. Onze zoektocht ging verder en we vonden niet lang erna een huis dat zowaar aan al onze wensen voldeed. Tot onze blijdschap werd ons bod geaccepteerd! Als de hypotheek rond is, kunnen we ons gaan voorbereiden op een nieuw en hopelijk beter bestaan.