Joris Ivensplein, IJburg
Gisteren reed ik met een familielid langs het Joris Ivensplein. ‘Dit vind ik altijd een mooi plein’, zei ze. Voordat ik het wist, had ik gezegd wat ik liever niet had gezegd: ‘Oh maar het is een probleemplein; Marokkaanse jongeren verpesten er de sfeer en het waait er altijd … Kijk maar, daar staan ze weer’, zei ik en ik wees op een groepje jongeren dat de trappen naar het achtergelegen straatje in beslag nam. ‘Ze gooien eieren naar de balkons van de huizen … En hier komt een containerflat voor alleenstaande statushouders’, vervolgde ik, om de ellende compleet te maken, terwijl we mijn straat indraaiden. Ik wees op een lege kavel, tijdelijk ingericht als speelweide. ‘Er wonen veel jonge gezinnen in koophuizen met hoge hypotheken.’ Ik voelde me een negatieveling tegen wil en dank. Ook dit deel van Haveneiland-West leek met de dag minder leefbaar te worden.
