Gemengd woonblok Haveneiland-West, IJburg

De invoering van de socialistische heilstaat Wijk zonder Scheidslijnen IJburg heeft zijn prijs en dat is de vrijheid van meningsuiting. Al sinds 2008 worstel ik hiermee. Mijn eerste kritische blog over het sociale experiment Wijk zonder Scheidslijnen IJburg, van 2008, kreeg ontelbare negatieve reacties, waaronder ‘Ik spreek niet met een NSB’er’. Die NSB’er was ik, de schrijver van een volkomen onschuldig weblog met kritiek op het multiculturele experiment dat door de Partij van de Arbeid in IJburg werd ingevoerd.

In 2017 scheelde het niet veel of ik had een weblog op last van de rechter moeten verwijderen. Het blog gaat over een Marokkaanse jongerenwerker, die indertijd in Amsterdam-IJburg actief was en aanhanger bleek van radicaal islamitisch gedachtegoed. Nadat de bewuste jongerenwerker bij politie Amsterdam aangifte van smaad en laster had gedaan en deze het dossier voor eventuele vervolging had doorgezonden naar het Openbaar Ministerie, kreeg ik na een jaar wachten voorwaardelijk sepot. De OvJ zei me tijdens een persoonlijk gesprek dat wat ik op Twitter had geschreven weliswaar tot dan toe binnen de lijntjes van de vrijheid van meningsuiting was geweest, maar dat dit in de toekomst wel anders kon zijn en dan zou ik me alsnog bij de rechter moeten verantwoorden.

Als bijval  en dank voor het radicale gedachtegoed van deze jongerenwerker, alias KAMI-KAZI (Kroon Arabieren Mits Islamitisch-Kogels aan Zionistische Infiltranten), waarvan de  man nooit publiekelijk afstand had gedaan, ontving hij een aanstelling als projectleider Jeugd en Veiligheid bij politie Amsterdam.

In 2018 kreeg ik een telefoontje van politie Amsterdam, naar aanleiding van een foto van twee islamitisch geklede kinderen in IJburg, die een fotograaf van het Parool  had gemaakt, en die ik had geretweet met het bijschrift ‘Islamisering van IJburg’.Politie Amsterdam vroeg me of ik de retweet ongedaan wilde maken. De ouders van de kinderen, die overigens onherkenbaar waren gefotografeerd, hadden hierover geklaagde bij de wijkagent. Ze stonden erop dat de foto van hun kinderen werd verwijderd. Ook het Parool was hiervoor benaderd. Het Parool wiste de foto, maar ik niet. Er was verder niets mis met de foto behalve dat de ouders er aanstoot aan namen. Een weg naar de rechter was voor hen een optie geweest, maar in plaats daarvan belden ze de wijkagent, die niet over de vrijheid van meningsuiting zou moeten gaan.

Twee weken geleden, in januari 2022, plaatste ik een foto in onze besloten Facebookgroep ‘IJburg, de andere kant. Ongecensureerd’. Het betrof een foto van het huis van een bewoner van IJburg, die voor de tweede keer door jongeren werd geterroriseerd. De man was twee jaar ervoor voor pedofiel uitgemaakt.

Ook hierover nam een woedend familielid contact op met de wijkagent, waarna ik dezelfde dag door politie Amsterdam werd gebeld. Het familielid eiste dat ik de bewuste berichtgeving verwijderde. Als ik hieraan geen gevolg gaf, kon er wel eens een raam van ons huis sneuvelen.

Er was niets mis met de foto en het bijschrift. Evenmin met een eerder bericht erover op mijn ‘nieuwssite ‘Het reilen en zeilen op IJburg. Ongecensureerd’. Dat dit het geval was, moest ook politie Amsterdam toegeven. Ik weigerde te wijken voor intimidatie en liet de foto en het bericht intact.

De dag erna kwam het familielid verhaal halen bij mijn huis en ze besmeurde mijn voordeur met eieren en ketchup. Een dag erna ontving ik een doodsbedreiging van haar. Het enige wat de wijkagenten me bij een huisbezoek wisten te zeggen was dat ik in mijn berichtgeving over IJburg in het vervolg rekening moest houden met de gevoelens van derden. De belager wist me een dag erna telefonisch fijntjes te melden dat  mocht ze haar dreigement waarmaken deze wijkagenten niets voor me zouden betekenen.

Sindsdien mijd ik voor de zekerheid de Wijk zonder Scheidslijnen IJburg. Niet alleen staat de veiligheid er zwaar onder druk, ook de vrijheid van meningsuiting heeft er geen enkele betekenis.

23 januari 2022