Sinds kort mijd ik Haveneiland-West, Wijk zonder Scheidslijnen IJburg, inmiddels voor mij een absoluut no-go area. Het is een overlevingsstrategie sinds ik door een bewoner met de dood ben bedreigd. Deze begint als ik naar het winkelcentrum loop, via straten met gemengde woonblokken, waar het eeuwig waait. Marokkaanse jongeren hebben weer eens huisgehouden in de wijk. Ik passeer een pas geopende kledingwinkel, die luxe uitstraalt, voor een te duur publiek, met gouden toegangspalen, rode koorden en vieze ruiten, die ingeslagen zijn.
Ook aan het Joris Ivensplein is een ruit van een winkel gesneuveld, die misschien wel nooit gerepareerd zal worden. Een blijvende herinnering aan het getto, waarin de wijk langzaam maar zeker verandert. Op de zaterdag, als er op het plein een markt wordt gehouden, stoppen aan de rand ervan vier politieauto’s, waaruit in het zwart geklede agenten stappen, die zwaar bewapend naar een sociaal appartementencomplex lopen. Het is een blok waarvan al verschillende keren ruiten zijn gesneuveld nadat een bewoner van pedofilie werd beschuldigd.
In ons ‘hellhole’ kom ik verder altijd wel een bewoner tegen die ik liever ontwijk. De ene heeft me voor antisemiet uitgemaakt, een andere heeft me voor poep uitgescholden, weer een ander heeft zijn vrouw gewurgd. De bewoner van het Haveneiland die een weerzin tegen me had ontwikkeld, omdat ik wijlen Eberhart van der Laan een ‘aardige man’ had genoemd, is gelukkig van IJburg verhuisd. Toen hij nog in IJburg woonde, leek ik wel een abonnement op hem te hebben
De trottoirs zijn er gevuld met autistische kinderen en hun begeleiders, die er in kille, sfeerloze blokken zijn weggestopt. De bomen zijn onvolgroeid. De kerk oogt verlaten en doods, met bloembakken vol planten die niet willen aarden. Niets biedt er enige troost. Bij de moskee aan de Erich Salomonstraat daarentegen vindt het gebed met goed weer op straat plaats, aangezien de gebedsruimte te klein is voor de vele salafisch geklede mannen, waarna deze in hun lange witte jurken massaal huiswaarts keren.
Mijn nieuwe route loopt inmiddels via de goede kant van de IJburglaan, waar bewoners in een geheel andere wereld leven dan de onze, met brede straten waarlangs laagbouw is van koophuizen. De tuinen ervan liggen aan een ‘groene tunnel’. In de garages staan Tesla’s. Dit is een suburb zoals in een film van Steven Spielberg, waar het leven veilig, voorspelbaar en goed is. Naar verluidt, hebben de bewoners er sinds lang een hardnekkige weerzin tegen ‘onze’ kant van de IJburglaan, dat een dreigende smet is op IJburgs imago van zorgeloos vakantie-eiland. Velen van hen komen er liever niet. Wat niet weet wat niet deert, weet ook ik nu.
2 februari 2022