Het Parool opende onlangs met een bericht over het Amsterdamse alternatief voor de Franse ‘banlieues’, de gemengde woonblokken van koop en sociale huur; Kopers en huurders kunnen elkaar niet luchten of zien’, luidde de kop. Nu zijn deze duistere blokken in IJburg een berucht fenomeen; het ‘stedelijke’ Haveneiland is ermee volgestouwd, ze zijn een mix van (autochtone) kopers en sociale huurders. De laatste komen uit de achterstandswijken van Nieuw-West, Zuidoost en Noord, waar de stedelijke vernieuwing hard heeft toegeslagen. ‘Deze mensen moesten natuurlijk wel ergens wonen …’, zoals Tjeerd Herrema, wethouder in Almere, het in De Maakbare Illusie van KRO-Brandpunt verwoordde. Onder deze huurders waren ook ‘problematische huurders’ en begeleiding ontbrak, zo moest Herrema toegeven.

In Nederland mochten immers geen banlieues ontstaan, de troosteloze naoorlogse wijken met torenhoge flats, volgepakt met voormalige migranten uit derdewereldlanden, waar criminaliteit en achterstand de norm zijn; no-go areas voor politie en iedereen die er niets te zoeken heeft. De wijken zijn inmiddels broeinesten van islamitisch radicalisme en jihadisme die het westen; zijn beschaving en cultuur van binnenuit ondermijnen.

In IJburg hebben de kopers aan de sociale huurhuizen meebetaald. De woningcorporaties wilden wel geld zien voor de bouw van sociale huurhuizen, die immers verlieslijdend zijn. Anders dan in de meeste wijken werden de koophuizen dan ook als eerste opgeleverd. Terwijl jij je dure koophuis op het Haveneiland betrok, verrees om je heen een achterstandsgebied à la Slotervaart.

In de socialistische visie kun je als koper in je probleemblok in IJburg in elk geval troost putten uit het gegeven dat je aan de sociaal zwakkeren en (criminele) overlast hebt meebetaald; dat je met je inmiddels verlieslijdende koophuis hebt voorkomen dat Nederland banlieues kent. Dat je gevangen zit in een socialistisch experiment dat wereldwijd als voorbeeld moet dienen van hoe arm en rijk worden geacht samen te leven, de Wijk zonder Scheidslijnen.