Als ZZP’er bouw je geen pensioen op; ons koophuis in Amsterdam-IJburg is ons pensioen. Aangezien wij inmiddels een zekere leeftijd naderden en ons werk onzeker was geworden door ontwikkelingen in de digitale wereld, wilden wij ons pensioen verzilveren. Net toen we het besluit om te verkopen hadden genomen, werd onze voordeur echter ingegooid door bewoners van Amsterdam-IJburg die niet kunnen omgaan met de vrijheid van meningsuiting.

Nadat onze voordeur was hersteld en we ons huis dan eindelijk in de verkoop hadden gezet, daalden de huizenprijzen vanwege de stijging van de hypotheekrente, die tot dan toe nul was geweest, met hysterische huizenprijzen tot gevolg. Huizen die tot dusver als zoete broodjes waren verkocht, werden ineens met argusogen bekeken. Bezichtiging na bezichtiging volgde. Een aardig bod op ons huis werd door ons afgeslagen, waarvan we achteraf wel toch wel spijt hadden. Alleen huizen die instapklaar waren, waren snel verkocht. En het onze was dat helaas niet, vonden de kieskeurige dertigers.

Ons toekomstperspectief was een opbrengst van het huis, die voldoende was om van te leven. Ik zou dan eindelijk kunnen doen wat ik mijn hele leven al had gewild, namelijk fulltime schrijven. Wat onze volgende woonbestemming zou zijn, wisten we eigenlijk niet. Het pas opgeleverde Sluishuis op Steigereiland Noord lonkte … Van buiten was het nieuwe project in elk geval gelukt, van binnen kende ik het niet.

Hoewel ons huis nog niet verkocht was, vroeg ik een bezichtiging aan van een appartement in het Sluishuis, met een houten terras en voldoende ruimte om in te leven, dat even ervoor de verkoop in was gegaan. Bij aankomst liepen we via het publieke plein van het appartementencomplex in een felle wind naar de ingang, wat me verbaasde omdat het onderweg naar het prestigieuze project niet had gewaaid. Blijkbaar vingen de hoge appartementengebouwen rondom het plein bovengemiddeld veel wind van het erachter gelegen IJsselmeer. Het was er koud.

Na even zoeken, betraden we de centrale hal. We belden aan maar kregen geen gehoor, waarna we met een bewoner mee naar binnen liepen. Een piepkleine lift bracht ons naar de verdieping waar het appartement was gelegen. De witte muren ervan waren beklad met zwarte graffiti.  Kennelijk was dit modern. Kennissen die een groot appartement op de bovenste verdieping hadden gekocht, hadden vast een betere lift dan deze, bedacht ik. We stapten uit en liepen een ellenlange donkere gang door, zonder ramen, met aan weerszijden vele deuren. Het was er doodstil. Ik stelde me voor hoe ik me er ’s avonds zou voelen als ik alleen zou thuiskomen. Aan het einde van de lange gang was een deur die naar een van de twee houten trappen leidde, die voor het publiek toegankelijk waren. Ik vroeg me af of je via de deur het gebouw kon verlaten, zodat je niet met de naargeestige lift hoefde.

Na een tijdje kwam de makelaar via de smalle gang aangelopen. Het leek een oneindigheid voor ze bij ons was. Ze opende de deur van het peperdure appartement en we betraden een onpersoonlijk optrekje, ingericht volgens de nieuwste trends. De belegger wilde graag de laatste graantjes meepikken van de tot voor kort hysterische huizenmarkt, waar de prijzen tot onmetelijke hoogten waren gestegen, vertelde de makelaar. Anders zou het de verhuur ingaan. De kleine woonkamer met open keuken grensde aan een terras, dat werd omheind door duurzame houten bakken gevuld met grassen, die vrijwel geen privacy boden. De jonge aanplant zwiepte heen en weer in de wind, die kennelijk ook hier vrij spel had. Achter een groot raam opzij met een lange barst lag een plexiglas balkon. Ik keek via het raam bij de buren naar binnen. Vanaf het publiek toegankelijke binnenplein sprong een man het water in.

‘Het zal hier wel druk zijn in de zomer,’ zei ik.
‘Ja,’ zei de makelaar. ‘Er wordt zelfs nu gezwommen.’

Via familie hoorde ik even erna dat de graffiti in de lift van het Sluishuis geen kunst maar vandalisme was. Ook de kennissen van het dure appartement moesten met deze lift, vertelde ze.  Zelfs dit prestigieuze dure project werd inmiddels aangetast door de socialistische heilstaat Wijk zonder Scheidslijnen, net als dat indertijd het geval was geweest bij het gemengde Haveneiland, waar in no time het verval was ingetreden.