Rode PvdA-bank langs Bert Haanstrakade, IJburg

De huizenmarkt van Amsterdam is droog gekookt, kopte Het Parool onlangs. Ook in vinexwijk IJburg gaan de huizen inmiddels als warme broodjes over de toonbank. Vanwege het geringe aanbod binnen de ring wijken kopers uit naar buitenbuurten als IJburg, Nieuw-West en Zuidoost, waar de huizenprijzen stijgen. Het zijn suburbs die in het kader van de stedelijke vernieuwing een menging zijn van koop en sociale huur, die daarmee verschillen van de banlieues van Parijs en andere Europese steden. Deze zijn eenzijdig uit hoge sociale huurblokken samengesteld en inmiddels tot no-go-areas verworden.

IJburg steekt bij de mindere wijken buiten de ring van Amsterdam nog altijd gunstig af. De bereikbaarheid is er redelijk en in de zomer lijkt het er een eldorado, met bootjes en zwemmers in de grachten; er wordt volop gerecreëerd. Afgaande op de media is IJburg een bijzonder fijne plek voor je gezin, waar je je kinderen vrijelijk kunt laten opgroeien.

Hoe anders is de waarheid van de Wijk zonder Scheidslijnen, waar de gemeente Amsterdam en corporaties op het Haveneiland volop hebben geëxperimenteerd met de menging van verschillende culturen, waaronder de islamitische, op blokniveau. Waar meisjes en vrouwen worden uitgescholden voor kankerhoer en kopers, ondernemers, kerken worden weggepest. Waar een radicale moskee de deuren heeft geopend en in lange jurken geklede jongens en mannen de straten op de vrijdag doorkruisen. Waar de middelbare school binnen no time ‘verzwartte’ en door criminele leerlingen werd geteisterd. Een school die inmiddels het predicaat van ‘onvoldoende’ draagt.

Aspirant-kopers wordt in deze markt geen tijd gegund om volledig onderzoek te doen. Voor hen tien anderen. Ze kopen in slechte blokken, die worden geteisterd door overlast van (criminele)  jongeren, waaruit kopers wanhopig zijn gevlucht. Huizen zijn om deze reden al verschillende keren van eigenaar gewisseld. Deze huizen hebben jaren in de verkoop gestaan en zijn in deze perverse markt zelfs gewild. Mensen betalen de absolute hoofdprijs, want ze willen er dolgraag wonen. Als in een roes, waaruit zij pas ontwaken wanneer de barre werkelijkheid van het moderne getto zich aandient.