We woonden nog maar twee jaar in de Wijk zonder Scheidslijnen IJburg of ik kreeg al te maken met de destructieve effecten van dit sociale experiment. Toen ik jongeren die zich ernstig misdroegen in mijn straat fotografeerde, kwam een van hen naar me toe en eiste dat ik de foto’s van mijn mobiele telefoon verwijderde. Als ik dat niet deed, zou zijn oom wel verhaal bij me komen halen. Ik liet me intimideren en verwijderde de foto’s van mijn telefoon.
Enige tijd erna schold op Haveneiland-Oost een groep hangjongeren me uit, terwijl ik ze fotografeerde, nadat ze zich in de publieke ruimte hadden misdragen. De straatcoaches kozen hun kant en vermaanden me dat ik de foto’s zou verwijderen. Deze keer gaf ik geen gevolg aan het verzoek tot verwijdering en zei dat ik in de publieke ruimte het recht had om mensen vast te leggen.
Ik verdiepte me verder niet in het onderwerp totdat ik werd geïntimideerd, nadat ik een foto had genomen van een ernstige misstand op Haveneiland-West en deze in onze besloten Facebookgroep geplaatst. Omdat ik weigerde gehoor te geven aan deze intimidatie kreeg ik een steen door mijn voorruit en werd ik telefonisch benaderd met doodsbedreigingen, waarvan ik aangifte deed. De wijkagenten hadden me deze keer weliswaar met een bezoekje verrijkt, maar vonden dat ik moest ophouden met dergelijke berichten te plaatsen, waaraan ik geen gevolg gaf in verband met de vrijheid van meningsuiting. Van de aangiften vernam ik verder niets. Wel liet een dienstdoende agent zich ontvallen, terwijl ik melding deed van een andere intimidatie, dat de vrouw die een steen door mijn ruit had gegooid en me met de dood had bedreigd, het eigenlijke slachtoffer was en niet ik. De omgekeerde wereld.
Ook met mijn weblog en besloten Facebookgroep ‘IJburg, de andere kant. Ongecensureerd’ bots ik met mensen die dit als bedreigend ervaren, deze keer met creeps uit het criminele circuit, die de vrijheid van meningsuiting willen beknotten en denken dat ze dit kunnen bereiken door je ernstig te intimideren.
Zelfs op YouTube blijft me dit niet bespaard. Het filmpje van de Marokkaanse bruiloft met vuurwerk op Haveneiland-Oost, die ik nietsvermoedend op YouTube plaatste, kreeg vele views en waardering. Niet lang erna werd ik echter telefonisch geïntimideerd. De vrouw zei dat er mensen op stonden die niet in beeld wilden, onder wie haar neven en bruiloftbezoek. Het was een privacy-zaak, zei ze, en op grond van de Algemene Verordening Gegevensverwerking (AVG) moest ik de video verwijderen dan wel blurren. Als ik de video niet verwijderde of zou blurren kon de persoon niet instaan voor de neven en andere mannen, die op de video stonden, en de gevolgen van eventuele acties. Toen ik liet weten dat ik burgerjournalist was en dat de bewuste video dus onder de vrijheid van meningsuiting viel, sommeerde ze me om de video onmiddellijk te verwijderen. Anders ‘volgden er consequenties’. Aangezien ik opnieuw een steen door mijn ruit of erger vreesde, gaf ik gevolg aan haar eis en zette de video in verborgen-modus.
Een dag erna werd de video van de Marokkaanse bruiloft alsnog door YouTube verwijderd vanwege een privacy-claim. Ik was het er niet mee eens en maakte bezwaar, waarin ik een beroep op mijn vrijheid van meningsuiting deed als burgerjournalist. Na een half uurtje was YouTube er al uit. De video was terecht verwijderd, omdat er een of meer juridische claims waren ingediend. Kennelijk had een deel van de genodigden van de bruiloft YouTube benaderd met een privacy claim. Intimidatie loont in een gemengde wijk, zoals de Wijk zonder Scheidslijnen IJburg; verontrustend voor een ieder die wat hier speelt wil vastleggen.