IJburg lijkt de rust zelve. Instanties en wat erger is, de media, doen er alles aan om de waarheid onder tafel te houden, te weten het feit dat IJburg polariseert. Is dat laatste vreemd in een Wijk zonder Scheidslijnen, waar mensen van ‘allerlei pluimage’ bij elkaar zijn gestopt? De spanningen lopen op in de woonblokken, waarvan enkele echte nachtmerrieblokken zijn, maar ook in de publieke ruimte waren er spanningen vanaf het moment dat corporaties vanuit de stedelijke vernieuwing probleemgevallen in IJburg plaatsten. En nu de stedelijke vernieuwing weer op gang komt, komen er opnieuw mensen uit probleemwijken bij. Zelf heb ik enkele keren met hen te maken gehad. Ik werd uitgescholden om mijn blogs en met de dood bedreigd. Bij een kennis met een poster van Geert Wilders sneuvelde al twee keer een raam. Bewoners wordt door de politie geadviseerd IJburg te verlaten. Zij zijn gevlucht naar Amstelveen.
Nu twee Turkse Nederlanders de politieke beweging DENK zijn begonnen, hebben ook niet-westerse allochtonen een stem en zal de polarisatie in Nederland tussen hen en de autochtonen verder toenemen. Hoewel ‘verbinding’ het toverwoord is waarmee polarisatie lijkt te worden bezworen, is er veel onvrede onder niet-westerse allochtonen. Het Parool spreekt zelfs van een veenbrand. Deze uit zich in Jodenhaat, haat tegen de staat Israël, haat jegens de ‘kolonialistische’ autochtonen, verdenking van islamofobie, complotdenken. Ook bij de autochtone Nederlanders is er onvrede over het mislukken van de multiculturele samenleving. De Partij Voor de Vrijheid (PVV), van Geert Wilders, is in de peilingen inmiddels de grootste van Nederland.
Na de slachtpartij van cineast Theo van Gogh in 2004 door een geradicaliseerde islamiet uit Amsterdam Nieuw-West werd een dodenlijst gevonden, waarop onder andere de naam van tweede kamerlid Geert Wilders prijkte. Sindsdien gaat de politicus met zware beveiliging door het leven. Ook de journalist Ebru Umar gaat sinds kort met beveiliging door het leven, nadat zij door Nederlandse Turken werd verlinkt vanwege haar kritiek op het beleid van Erdogan, president van Turkije. In haar Amsterdamse wijk werd ze al eerder belaagd door Marokkaanse Nederlanders en recent werd er ingebroken in haar huis. Alle inspanningen ten spijt om de gemoederen in toom te houden, met onder andere politie-inzet, was de samenleving al lang gepolariseerd, juist in gemengde wijken. Polarisatie tussen met name de westerse en islamitische cultuur is onvermijdelijk. De nieuwe partij DENK maakt de verwijdering zichtbaar.
Update 13-6-‘16: Twee incidenten in de vorige week maakten me duidelijk dat de polarisatie op het eiland nog steeds toeneemt. Verbinding is er ver te zoeken, met name tussen de multiculturele autochtonen, allochtonen en de anderen. Begin vorige week had ik voor de Vomar in Winkelcentrum IJburg een gesprek met een buurtgenoot, die ik kende van gezicht. Ik sprak hem aan over een eerdere inval van een AT (Arrestatie Team) in zijn blok. Hij waarschuwde me voorafgaand dat als er ook maar iets naar buiten zou komen, hij voor de gevolgen niet zou instaan. Aangezien in dit land nog altijd vrijheid van meningsuiting geldt, houd ik me hier niet aan. Hij kende me van naam, terwijl ik zijn naam niet ken. Hij noemde me ‘poep en stront’, omdat ik op de PVV zou stemmen. Ik zag haat in zijn ogen. Hij had contacten met de buurtkamer en de dominee. Ook had hij contacten met de wijkagent, die me ervan zou hebben beschuldigd een bezwaarschrift te hebben geschreven tegen de nieuwe eetkeet op de Diemerparklaan. Dit was een valse beschuldiging. Omdat de ondernemer van de eetkeet een bezwaarmaker had bedreigd, had ik besloten de keet verder te mijden en had ik een blog geschreven over het vervallen optrekje. De buurtgenoot refereerde aan mij en ‘mijn kornuiten’, waarmee hij Geert Wilders en aanhang bedoelde. Ik zou leven in het koloniale tijdperk, omdat ik de problemen met de Marokkaanse jongeren in IJburg benoemde, die er volgens hem overigens niet waren.
Later die week had ik rond lunchtijd afgesproken met een bewoner bij een nieuwe eetgelegenheid aan de IJburglaan. We dronken er een kop koffie. Op een gegeven moment kwam er een Surinaamse man langslopen, die foldertjes in een bus stopte. In het voorbijgaan riep hij naar me: ‘Leuke vrouw, maar ziek’. Ineens herkende ik hem als uitbater van een eetkeet aan de overzijde van de IJburglaan, waarover ik een blog had geschreven. De man liep weer terug naar zijn ‘eetkeet’. Hij leek speciaal langsgelopen om me te kunnen uitmaken voor ‘ziek’.
De bewoner met wie ik koffie dronk, hing bij iedere verkiezing posters van Wilders voor zijn ruit. Hij stond dan ook bekend als de ‘Wilders-stemmer’. Bij een bezoek van de politie in verband met een aangifte, zo vertelde hij me, had de politie geïnformeerd naar zijn contacten met mij. De Wilders-stemmer en ik worden in elk geval gemonitord; hopelijk geldt dat ook voor extreme islamitische krachten op het eiland.