In onze westerse wereld keldert inmiddels het geboortecijfer, dat met 1,46 kind per vrouw zo laag is dat het voorbestaan van de westerse mens in gevaar komt. Vergrijzing is het credo. Wie zal straks voor al die ouderen zorgen? Westerse vrouwen baren steeds minder vaak kinderen of ze krijgen te weinig kinderen om de soort in stand te houden. Langzaam maar zeker sterft de westerse mens uit.

Onlangs wees de Republikeinse kandidaat voor het vicepresidentschap van de Verenigde Staten, D.J. Vance, de beschuldigende vinger van deze ontwikkeling naar ‘childless Cat Ladies’ ofwel kinderloze katvrouwtjes. Ik had mezelf nooit zo gezien en toch voelde ik me direct aangesproken als een van hen, kinderloze vrouw met kat. Ik kocht het boek over kinderloze vrouwen Echte vrouwen krijgen een kind, van journalist Liesbeth Smit, en begon te denken aan mijn contacten met deze ‘echte vrouwen’, die je vaak subtiel laten weten dat je niet een van hen bent, maar een buitenstaander, die vast heimelijk jaloers is op hun kinderschare.

Desondanks heb ik nooit spijt gehad van mijn keuze om geen kinderen op deze wereld te zetten en alle begrip voor vrouwen die afzien van het moederschap, al helemaal in deze onzekere tijden. Mijn overwegingen voor deze keuze waren dat ik vast de fouten zou herhalen van mijn eigen ouders. Bovendien had ik eenvoudigweg geen kinderwens, dus waarom zou ik dan een kind op deze wereld zetten? Egoïsme wordt ons kinderloze vrouwen verweten, alsof het altruïstisch is een carrière na te streven met een kind erbij. In de jaren zestig van de vorige eeuw waren de vrouwen pas echt altruïstisch. Ze gaven hun ziel en zaligheid aan hun kroost. Kom daar maar eens om bij de huidige ambitieuze geëmancipeerde vrouw.

Niet iedereen wordt geboren met een kinderwens. Laat vooral mensen die deze wens hebben kinderen krijgen of het nu een man is of een vrouw. En wijs niet met de beschuldigende vinger voor het uitsterven van de westerse mens naar de kinderloze katvrouw.