Afbeelding brochure koophuizen aan park, Haveneiland-West, IJburg

Een Suburb ken ik alleen van Amerikaanse speelfilms, zoals E.T., the Extra-Terrestial, van de regisseur Steven Spielberg. Lanen, waaraan mooie vrijstaande huizen liggen, met groenstroken, veilig en vriendelijk. Een wijk waar kinderen onbelemmerd en vrij kunnen spelen; waar de middenklasse een huis kan kopen; waarvan je in Nederland alleen maar kunt dromen. Helemaal nu het beleid van het Nederlandse bestuur gretig aankoerst op gemengde wijken.

Tot mijn verbazing is dit onzalige beleid sinds enige tijd ook in de Verenigde Staten staand beleid. Barack Obama (Democraten), die in 2009 in de Verenigde Staten aan de macht kwam, opende de aanval op de Amerikaanse Suburbs. Obama voerde een regeling in (the 2015 Affirmatively Furthering Fair Housing regulation} om de suburbs medetoegankelijk te maken voor low income minorities. Omdat de kansarme minderheden kennelijk niet uit zichzelf een huis kunnen bemachtigen in de veilige vriendelijke Suburbs, moesten zij hiervoor met subsidies worden ondersteund.

American Dream

Donald Trump (Republikeinen), die de Amerikaanse verkiezingen van 2016 won, kwam tegen dit beleid in verweer en schafte de regeling in juli 2020 weer af. De Suburb is voor de Amerikaanse middenklasse een kans om de American Dream te verwezenlijken: een eigen huis in een veilige mooie wijk. In een tweet fulmineerde Donald Trump dan ook tegen het plan om de Amerikaanse Suburbs met sociale woningbouw te mengen, want dit had een ‘devastating impact on these once thriving Suburban areas …’.

In een andere tweet richtte hij zich tot de ‘suburban housewifes’ en waarschuwde hij voor ‘low income housing’ in de Suburbs. Hij liet de mensen die hun Suburan Lifestyle Dream leefden weten dat na afschaffing van Obama’s destructieve regeling voor de Suburbs de waarde van hun huizen weer zou stijgen en de criminaliteit zou dalen. Direct werd hij door de Democraten en Mainstream Media van racisme beschuldigd, monddood gemaakt. Geheel ten onrechte, tenzij je ervan uitgaat dat alleen ‘blanken’ een koophuis uit zichzelf kunnen bemachtigen en ‘zwarten’ alleen door gedwongen menging in een koopwijk zullen kunnen wonen. Alsof dat niet racistisch is.

Nu wil ik graag bevestigen dat een dergelijke gedwongen menging van wijken een onzalig idee is. Het lijkt wat op apartheid maar dan andersom. Waar bij apartheid mensen gedwongen waren apart te leven, worden mensen in het andere geval gedwongen om samen te leven.

Socialistische heilstaat

Sinds 2005 woon ik immers in Amsterdam-IJburg, waar kansarme minderheden met behulp van subsidies met kansrijke kopers zijn gemengd, door er op zijn Amsterdams een socialistische heilstaat van te maken; met woonblokken die een menging vormen van kopers en kansarme migranten uit de stedelijke herhuisvestingsprojecten in Amsterdam-Nieuw-West, Zuidoost en Noord. Een sociaal experiment, dat de Partij van de Arbeid (PvdA) op de tekentafel heeft bedacht; dat de mensen werd opgedrongen en al snel na invoering jammerlijk mislukte.

Vinex-wijk Amsterdam-IJburg was oorspronkelijk met name bedoeld om de gezinnen (lees, de middenklasse) voor de stad te behouden. Net buiten de ringweg Amsterdam werden hiervoor enkele maagdelijke eilanden opgespoten. Je kon er een fijn huis betrekken, met groenstroken en een parkje voor de deur, waar je je kind veilig kon laten spelen, zo lieten de glanzende brochures zien; als in een echte suburb. Na oplevering van de huizen bleek echter alras dat het fijne park voor de deur bestond uit een Johan Cruyff-court voor kansarme Marokkaanse, Antilliaanse en Surinaamse jongeren.

‘Suburban women’

In een cynische oprisping plaatste de gemeente Amsterdam het bovendien aan de zijde van de koophuizen in plaats van bij de aan de overzijde gelegen sociale woningbouw. De gehoofddoekte stadsdeelvoorzitter beet de verontruste ‘suburban women‘ van de koophuizen toe dat ze geen spatje inspraak hadden. Dus moesten ze het geluid van schreeuwende kansarme jongeren die ballen tegen de omringende hekken aanschopten, heerlijk resonerend tussen de omliggende blokken, nederig ondergaan, als onderdeel van het sociale experiment. Bij de koophuizen hingen intussen kansarme jongeren vanuit de beruchte Bijlmer tot laat in de avond in hun ronkende bolides rond.

Het fijne park lag binnen de kortste keren vol met drugspuiten en werd een heuse onbeheersbare hotspot voor de politie, die met de handen in het haar stond. De ‘suburban women’ piekerden er niet over om hun kroost er te laten spelen. Al snel gingen veel huizen aan het park in de verkoop. Het woongenot was verdwenen. De criminaliteit steeg, de woningwaarde daalde.

De Amerikaanse Suburb voor de middenklasse is en blijft een prima uitvinding; het is de enige wijze om de middenklasse wel te behouden voor de stad.