Vier dagen na de verkiezingen van 15 maart 2017 stond de teller op 18 journalisten. Met allen sprak ik over het ‘grimmige’ IJburg en mijn stem op Geert Wilders. Na publicatie van Kwaad van Joost Niemöller en een interview in de Volkskrant over hoogopgeleide stemmers PVV, werd ik vrijwel onophoudelijk benaderd door media uit alle continenten. Mijn agenda liep al snel boordevol. Ik sprak journalisten uit Japan, de VS, Argentinië, Zweden, Denemarken, Groot-Brittannië, Hongarije, Duitsland, Canada, Portugal en België. Soms meerdere op een dag. Vele internationale filmploegen kwamen naar IJburg.
Maar liefst twee filmploegen uit Nederland ontving ik bij mij thuis, een van de VPRO en een van WNL. Iedereen was even dankbaar en vriendelijk. Een uitzondering was de lokale zender AT5, die het nodig vond een onverantwoorde heksenjacht te ontketenen na uitzending van een wat amateuristisch item van een Belgische nieuwszender. Het Belgische item had de volkswoede losgemaakt. Damage control van IJburg TV leek deze keer niet te lukken. Ik voelde me onveilig na de uitzending van AT5, met name, omdat de politiepost in IJburg gesloten is. In de Belgische reportage wandelden een verslaggever en ik samen door een ‘grimmig’ deel van Haveneiland-West, IJburg, waarbij ik mijn gedachten deelde over wat ik er zag. Het werd uitgezonden, zonder enige context. De Belgen zijn dan ook verloren, dacht ik, na het zien ervan. Anders dan de Britten, die een prima item uitzonden over hetzelfde onderwerp.
Het hoogtepunt van de media-aandacht was wel een opname voor een nieuwsuitzending van een van de drie grote Amerikaanse nieuwszenders, NBC. Deze was enige dagen na de heksenjacht van AT5, waarbij ik bakken haat over me uitgestort had gekregen. De filmploeg wilde opnieuw wandelen door de wijk. We stonden voor de moskee in IJburg, die ik radicaal noemde en waarvan ik uitleg gaf. Ook stonden we in een door Marokkaanse probleemjongeren geterroriseerd park. De Amerikaanse journalist vuurde minimaal 12 vragen op me af, die ik alle in het Engels beantwoordde. Ik verbaasde mezelf met een volzin over Mark Rutte: ‘I don’t think he is authentic. He is swimming with the waves of Wilders’, die werd uitgezonden. Eerder bij de moskee had ik de journalist verteld dat Marokkanen in IJburg intimiderend gedrag vertoonden. Ook dit werd uitgezonden. Op één vrouw na, die alles filmde en me verwijtend toesprak, bleef het stil.
Toen de tv-ploeg van NBC en ik na de opname naar huis liepen, bleek echter dat we werden gevolgd door drie Marokkanen, van wie een in rood trainingspak. ‘We’re being followed …’, zeiden we en we keken steeds om. Hoewel ik mijn best deed om me niet te laten intimideren, lukte dit niet. Ik liep snel naar huis, terwijl de cameraman achterbleef en de mannen filmde. Een dag later zag ik het resultaat. Een van de mannen was de jongerenwerker Safoan Mokhtari, die ook verbonden is aan de moskee in IJburg en de PvdA Amsterdam. Eerder was deze jongerenwerker actief in Nieuw-West. In het nieuwe jeugdhonk van IJburg organiseerde hij al een iftar en nodigde hij het moskeebestuur uit voor een praatje. Op zijn rode T-shirt prijkte het woord ‘Qatar’. Qatar is een staat met het Wahabisme als staatsgodsdienst, waarvoor Machteld Zee waarschuwt in haar boek, ‘Heilige Identiteiten, Op weg naar een shariastaat?’.
De maandag erna volgden de laatste twee straatinterviews, een met de Canadese en een met de Turkse tv. Na afloop liepen een gelijkgestemde bewoner en ik naar huis. Terwijl we een duister blok passeerden, kwam een buurman naar buiten en hij vertelde me dat hij me als een van de weinigen had gesteund tijdens de heksenjacht van AT5. Uit zichzelf vertelde hij me van enkele incidenten, die me schokten. Bij zijn wandeling voor de dagelijkse boodschappen naar het winkelcentrum had hij een gehoofddoekte vrouw gevraagd om voor haar veiligheid op de stoep te gaan lopen. Even erna werd hij door vier Marokkaanse jongeren achtervolgd en geschopt. Hij had niet durven omkijken. Een bewoner die bij zijn huis stond, had hij gevraagd of hij nog werd gevolgd, waarop deze zonder te antwoorden zijn huis in was gevlucht. Van de mishandeling had de buurman geen aangifte durven doen, omdat hij bang was voor vergelding. Hij vertelde van een vrouw in de buurt, die haar huis in de verkoop had gedaan. Ze was van IJburg gevlucht, na een aantal ernstige incidenten met Marokkaanse jongeren. Ze was hierbij geïntimideerd, had een steen tegen haar raam gekregen en er was twee keer bij haar ingebroken. In de uitzending van AT5 was de Amsterdamse vinexwijk ‘grimmig’ genoemd. Een accurate omschrijving voor de jongste uitbreiding van Amsterdam, in het IJmeer.